επειδή μερικές παραδόσεις (η εξής μια δηλαδή) ΔΕΝ είναι για να σπάνε, αυτή είναι μια ακόμη απολύτως υποκειμενική λίστα με "τα άλμπουμς της χρονιάς" σε χαλαρά ενδεικτική σειρά. σαν φωτογραφία της στιγμής φάση. ευκαιρία να γράψουμε και δύο τρεις λεξουλες εδώ, να φύγει λίγο η ψηφιακή σκουριά που ποτέ δεν κοιμάται. 30 μου βγήκαν, καλά είναι, τα αφήνω:
1. horsegirl - phonetics on and on το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ και τ' αρχίδια μου που κουνιούνται. τα κορίτσια μου εδώ διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο και προκρίνουν το πιο προσωπικό diy μινιμαλιστικό indie pop/post punk έναντι του πιο μαζικού indie rock του εξίσου συναρπαστικού ντεμπούτου τους. το αποτέλεσμα τις δικαιώνει στο μέγιστο βαθμό. indie ήθος, νεανική έμπνευση, ατόφιο ταλέντο, άρτια παραγωγή, υποδειγματική τραγουδοποιία. ένα instant classic ζωηρά παιγνιώδες και ήπια μελαγχολικό. τόσο όσο ακριβώς. ένα απολαυστικό, αυτόφωτο, τολμηρό και λαμπρό αριστούργημα που ζει και αναπνέει στο αέναο σύμπαν της εξέχουσας ανεξάρτητης pop μουσικής ακυρώνοντας, θαρρείς, το σκοτεινό και άχαρο παρόν μας. στο μέλλον, θα μνημονεύεται δίπλα στο τρίτο των velvet underground και το odyshape των raincoats.
2. the new eves - the new eve is rising κοινό dna με το ακριβώς από πάνω καθώς κι εδώ έχουμε μια γυναικεία μπάντα κι εδώ είναι προφανής η επίδραση των v.u. και των raincoats. δύναται να ιδωθεί και ως διπλό νο1. εξίσου γαμάτο, εξίσου αγαπημένες. το post punk ως αρχέγονη, εξαγνιστική, καθαρτήρια τέχνη. λιγότερο ένα απλό άλμπουμ και περισσότερο ένα μανιφέστο. επιστροφή στη φύση, παγανισμός, γυναικεία υπεροχή, αυτονομία, ελευθερία. τα ξηγάει πιο όμορφα εδώ ένας από τους λίγους αγαπημένους μου μουσικογραφιάδες
3. geese - getting killed είναι σαν ένα τρελό φορτηγό χωρίς φρένα, αδυσώπητο, θορυβώδες κι επικίνδυνο που διαλύει φόρμες και συμβάσεις και συνεχίζει σε μια εύθραυστη ισορροπία χαμογελώντας ειρωνικά με ωμή rock ενέργεια, με νεύρο απρόβλεπτο διαρκές, με πάθος ασίγαστο και με όλον τον ακατέργαστο οίστρο της νεότητας. παρά το hype, αξίζει τη θέση του εδώ.
4. moonlandingz - no rocket required ιδιοφυής ποπ από και για την πλέμπα. ένα ιδιόρρυθμο, "βρώμικο" αριστούργημα που ξεχειλίζει από αντισυμβατικό στυλ και σαρκασμό για μια αποστειρωμένη και βαθιά συντηρητική κοινωνία. ίσως ό,τι πιο ουσιώδες έχει κυκλοφορήσει από την διαταραγμένη καλλιτεχνική σέκτα των fat white family και των αναρίθμητων side projects τους. πώς στον μπούτσο δεν μπήκε σε καμιά μα καμιά όμως λίστα;;; πες κι εσύ, tyler
5. the armed - the future is here and everything needs to be destroyed η σπουδαιότερη punk/noise rock μπάντα των καιρών μας σε μια ακόμη συντριπτική αποκάλυψη του πολύπλευρου μεγαλείου της.
6. earth ball - outside over there μια εξωφρενικά σουρεαλιστική free jazz/ noise rock καταιγίδα. ό ήχος ως περιβάλλον, η φωνή ως όργανο. αποσύνδεση από το εγώ, υπόγειος τρόμος, χάος με πρόθεση. η μουσική εδώ δεν παρηγορεί, παράγει μνήμη και απειλεί
7. prolapse - i wonder when they're going to destroy your face η 19 του φλεβάρη θα είναι σαν πάσχα, χριστούγεννα, πρωτοχρονιά και κοσμογονία μαζί για μια ολόκληρη γενιά ελλήνων και ελληνίδων πρώην indie kids και νυν indie boomers. η πρώτη παρουσία των prolapse στη χώρα που όχι μόνο συντήρησε αλλά γιγάντωσε το μύθο τους. δικαιότατα. κι ενώ όλ@ θα περιμένουν με ανυπομονησία "να παίξουν τα παλιά", εγώ θα ελπίζω ενδόμυχα να παίξουν και τα καινούργια. ναι, τόσο πολύ. τόσο με το συμπάθιο
8. alpha maid - is this a queue πώς θα ηχούσε το πλυντήριο των sonic youth αν είχε ηχογραφηθεί σήμερα; κάπως έτσι . αν σε έχει πείσει η προσέγγιση των moin στην πειραματική κιθαριστική πρωτοπορία, αξίζει τον κόπο να εντρυφήσεις κι εδώ.
9. darkside - nothing imagine all the people living in hell/ doesn't take much . ένα ακόμα κοινωνικά ανήσυχο κομψοτέχνημα ονειρικής ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας από τον χιλιάνο πρωτομάστορα των ήχων nicolas jaar και την παρέα του.
10. aya - hexed portrait of a lady on fire. έχοντας στην φαρέτρα της τον αποκρυφιστικό αισθησιασμό των coil και τη φετιχοποιημένη αυστηρότητα του industrial ebm η aya παραδίδει ένα σπλαχνικά σπαρακτικό, ταυτοτικά αγχωμένο και συναισθηματικά υπερφορτισμένο tour de force σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. το σώμα είναι το πεδίο της μάχης, αυτό φλέγεται κι
απ' αυτό θα προέλθει η όποια κάθαρση. προσοχή όμως. ο δίσκος προϋποθέτει την απόλυτη εμπλοκή του ακροατή όχι από τη θέση του παρατηρητή αλλά από εκείνη του συμπάσχοντoς
11. kilynn lunsford - promiscuous genes γυμνά καλώδια, κλειστοφοβικοί αλλά ευφάνταστοι ρυθμοί και κοφτά φωνητικά που ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στο ακραίο και το ψυχωτικό. πατάει συνειδητά στην ένδοξη no wave προϊστορία χωρίς την παραμικρή διάθεση να ακουστεί ρετρό ή νοσταλγικό. μια συνεχής δημιουργική έξαψη που μας αναγκάζει να τοποθετήσουμε την αντιηρωίδα μας νοητά δίπλα στην πρωθιέρεια του χάους, lydia lunch. που να καταλάβει ο αλγόριθμος απ' αυτά;
12. tropical fuck storm - fairyland codex το απόλυτο grower της χρονιάς. μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις το εξαιρετικά ενορχηστρωμένο γκροτέσκο χάος των tfs ηχεί επιτέλους ελεγχόμενο και από τον πυρήνα του αναδύεται το πιο σφιχτοδεμένο songwriting που μας έχουν προσφέρει μέχρι τώρα. σχεδόν κλασικό
13. g.i. jinx - mind freak death rock will never die, but we will
14. squid - cowards τεχνικά εντυπωσιακό, μουσικά πολυσύνθετο, υπερφιλόδοξο και νευρωδες post punk, απόλυτα δεσμευμένο στο όραμά του. ανταμείβει τις επαναλήψεις και καθιερώνει τους δημιουργούς του στη σφαίρα των πραγματικά σημαντικών του είδους
15. swans - birthing μνημειώδες, μεγαλοπρεπές και απαιτητικό όπως οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει όλα αυτά τα χρόνια αλλά μακριά από την αυταρέσκεια που τους είχε κάνει να βαλτώσουν δημιουργικά στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα εδώ λειτουργούν ως τελετουργία και η αφοσίωση οδηγεί στην υπέρβαση. αν είναι να τελειώσουν έτσι, ας μην τελειώσουν ποτέ
16. model/actriz - pirouette ανήσυχο και απόκοσμο dance punk με no wave πινελιές. ιδρώτας, ενοχές, απελπισία, λοξά βλέμματα, έντονη θεατρικότητα στην ερμηνεία. οι xiu xiu απέκτησαν συναγωνισμό
17. decius - decius vol.ii (splendour & obedience) απροσδόκητα συγκινητικό μέσα στον ηδονισμό και την παρακμή του
18. maruja - pain to power το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ των και δικών μας πλέον maruja, σφύζει από έμπνευση, υγεία, καύλα και (διάθεση για) επανάσταση χωρίς ευτυχώς να εκπίπτει σε φτηνή συνθηματολογία. ο θυμός εδώ γίνεται συλλογική αναπνοή.πότε είπαμε ξανάρχονται για live;;;
19. ho99o9 - tomorrow we escape χαοτικό rap/punk/industrial crossover που επιτέλους μοιάζει ολοκληρωμένο. λιγότερη επίδειξη, περισσότερη εστίαση και ουσία. παραμένει μεν προβοκατόρικο αλλά αυτή τη φορά πολύ πιο έξυπνα και κυρίως πιο κατασταλαγμένα
20. bad bunny - debi tirar mas fotos απελευθερωτικά ανθρώπινο και αυθεντικά ενδοσκοπικό από τον πιο ειλικρινή superstar ever ενδεχομένως. γλυκόπικρο μελωδικά και θεματικά latin rap/ reggaetón παίζει να πούλησε όσο όλα τα υπόλοιπα της λίστας μαζί επί πεντακόσιες εκατόν τριανταπέντε χιλιάδες εις τη νιοστή. ε και; εδώ ανήκει. παρά την μαζική του απήχηση, η απεύθυνσή του είναι βαθιά προσωπική. έπρεπε να είχα τραβήξει περισσότερες φωτογραφίες. χωρίς ai. στην καισαριανή, στο μετς ή στο πόρτο ρίκο. κι όποι@ κατάλαβε, κατάλαβε
21. stereolab - instant holograms on metal film επέστρεψαν όχι για να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους αλλά για να υπενθυμίσουν διακριτικά πόσο διαχρονική και ριζοσπαστική παραμένει η εκλεπτυσμένη, μετανεωτερική pop διάλεκτός τους. ίσως η πιο γλυκιά επιστροφή της χρονιάς
22. the cords - the cords twee as fuck. η θεσπέσια ομορφιά του κρύβεται στην απλότητα των εκφραστικών του μέσων
23. puppet wipes - live inside the raincoats (ναι, πάλι αυτές) on acid έγραψε κάποιος στο reddit νομίζω. το αγόρασα
24. eraser - hideout μπορεί το ηχητικό γενεαλογικό δέντρο των τεσσάρων κοριτσιών που αποτελούν τις eraser να πηγαίνει πίσω στο new york no wave και στις θρυλικές kleenex των ύστερων seventies αλλά το κατεπείγον κλίμα του νευρικού, μινιμαλιστικού και γεμάτου hooks diy post punk που παρουσιάζουν στο μόλις δεκαπεντάλεπτης διάρκειας πρωτόλειό τους πόνημα, τις κατατάσσει ανεπιφύλακτα πλάι πλάι στα γυναικεία σχήματα του σήμερα που κοσμούν την κορυφή της λίστας. τι να κάνουμε δηλαδή; young girls playing post punk is my thing
25. hilary woods - night criú υποβλητικό, μυστηριώδες, ασαφές και οικείο ταυτόχρονα, σχεδόν πένθιμο και εν τέλει πανέμορφο σαν μια φανταστική συνεργασία της grouper με την julee cruise. η εκλεκτική αισθητική συγγένεια του album με τον φιλμικό κόσμο του david lynch είναι τόσο προφανής που συχνά νιώθεις το πνεύμα του μαέστρου να υπερίπταται και να καθοδηγεί
26. self immolation music - strange worship whatever happened to my rock 'n' roll?
27. ramleh - hyper vigilance μια από τις δυό τρεις πιο υποτιμημένες μπάντες στην ιστορία της μουσικής, παραδίδει ένα ακόμα επιβλητικό industrial noise έπος. δεν ακολουθούν τους κανόνες αλλά εξακολουθούν να τους θέτουν, δοκιμάζοντας τα όρια τους. μαζί και τα δικά μας
28. these new puritans - crooked wing όπου η πολυεπίπεδη μεν αλλά αυστηρή δομή της έντεχνης rock τραγουδοποιίας τους, ξαναβρίσκει τις κοφτερές (όπως post punk) αιχμές της. πάνω που είχα αρχίσει να τους ξεγράφω
29. charles hayward & dalek - haywardxdalek απίστευτα συνεκτικό για συνεργασία και πειραματικό χωρίς να γίνεται ακαδημαϊκό. εδώ ο ρυθμός είναι ο κώδικας. αν o αξιότιμος κύριος charles hayward (this heat, camberwell now) ως μουσικός υπήρξε πάντα μπροστά από την εποχή του, τώρα (με τη συνδρομή των dalek) συμβαδίζει απόλυτα με αυτή. για έναν άνθρωπο στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, δεν το λες και λίγο
30. sumac & moor mother - the film βαρύ και σκοτεινό σε κάθε επίπεδο. ίδιο το 2025. οι sumac παραμένουν μια υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο του σκληρού ήχου, πρώτη μούρη η πολυπράγμων moor mother που αποδεικνύει κι εδώ πως ο,τι ακουμπάει, γίνεται τέχνη.
αυτά ήταν και για φέτο. άντε και του χρόνου σπίτια τους. το νου σας...
Comments
Post a Comment